ne kadar ara vermişim kuzumu anlatmaya ... bugun oysa 14. ayımızı doldurduk. Bir haftadır grip ve ishalle uğraşıyoruz. İlaç almaktan şaşkına döndü meleğim ağlamaktan öksürmekten sesi kısıldı ..bir mahzun prenses oldu .. öyle masum öyle şirin ..
Zor bebeklerin böyle dönemleri zor -dili olup da bir anlatsa- ama bir o kadar da gerekli güçlenmeleri için ...tek teselli bu ...
Asya 11. ayında başladığı özgür adımlara doğru serüvenini 13. ayının ilk haftalarında bağımsızlaşan bırakın elimi edasının eşlik ettiği yürüyüşle noktaladı. Şimdi serüvenin ikinci bölümündeyiz "düşerim kalkarım ben yine de keyfime bakarım özgürüm ben ..." böyle bir alıp başını gitmeler ... koridorda kaybolmalar ... çağırınca gelmemeler ...kovalanınca kaçmalar .. kanepelere tırmanmalar inmeler falan ..pek bir aktif dinamik günler. Benim tabi elim yüreğimde hızlı adımların sarsak ritmini gördüğümde, duvar, kapı, sehpa kenarlarında yalpalamalarına eşlik eden kalp çarpıntılarım ...ama bende de hoppala deyip hiç çaktırmamalar falan .. işte böyle geçiyor günler..
Kelimelerimiz hala suskun ... eski bildiklerimizin daha net telaffuzlarından ibaret ...
Bu hastalık huyumuzu da değiştiriyor biraz ; ağlayarak daha bir çalışıyoruz istediğimizi yaptırmaya .. tabi biz de kıyamiyoruz annecim sana .. ama umarım kalıcı olmaz ..yoksa hiç olmaz böyle annecim hiç olmaz..
